Kızıma Gömlek Diktim.

Soma faciasının bedeli 301 can oldu. O günden beri ne kadar rahat yaşadığımızı düşünüyorum. Bir daha yaşamamayı temenni ederim. Ama bu balık hafızasıyla, ders almayı da unuturuz gibi geliyor bana.

Neyse geçen hafta içi bitirdiğim uğraşımı paylaşayım.

Bu kumaş, benim sevimli bluzumdan artan parça. Kızıma gömlek için kullandım. Modelim 1994 yılının kasım sayısına ait. Alıp da hiç faydalanmadığım sayılardan biri. Hiç olmazsa bir modelini dikmiş olayım dedim. Yoksa bu tür gömlekler yeni sayılarda da var. Kalıp uniseks. Aynı kalıptan erkek gömleği de dikmeye çalışabilirim ilerde.

İlk falsoyu keserken verdim. Kumaş az geldi. Yeni kumaşlarımdan kesmek istemedim. Parça kalan kumaşlarımdan da hem ebat hem renk olarak, en uygun bu kumaş göründü gözüme. Biraz da farklı bir hava katar. Kumaştaki sertliğe biraz romantizm bulaşır diye de düşündüm. Kumaş yetmeyen robayı, böyle kestim.

Standart usulle diktim. Robayı ön ve arka parçalarla birleştirdikten sonra omuzlara kolları taktım.

Ek kumaşımı sadece robada kullanmak fazla güzel gözükmedi bana. Ben de yakayı da bu kumaştan oluşturmaya karar verdim. Konfeksiyonlarda da öyle yaparlar ya. Yaka da bildiğiniz ayaklı yaka formatında.

Yakanın ayağını ( daha sert bir kumaş olup, yakayı daha iyi ayakta tutar diye ) gömlek kumaşından yaptım. Ek kumaşım daha yumuşak. Aslında kumaşları kombinlerken aynı cins olmasının önemini biliyorum. Ama şartlar...

Yakayı bence güzel yaptım. Hatta ayağın dikişleri bile düzelmeye başladı sanki. İlerde bu cins bir kaç gömlek daha yaparsam dikişlerim daha da düzelir gibi.

Kolların ve bedenin yan dikişlerini de kapattıktan sonra sıra manşetlere geldi. Manşetleri de bütünlük sağlaması açısından çiçekli kumaşımla yaptım, yırtmaş patını da öyle.

Şimdi de bitmişini anneler günü hediyemin üzerinde göstereyim. Nasıl beğendiniz mi? Hangisini daha çok beğendiniz, gömleği mi? mankeni mi? Bence ikisi de güzel. Durun size ikisinin bir fotoğrafını daha göstereyim. Daha yakın plandan.

Günün sürprizi bu idi işte. Bu gömleği de araya onun için sıkıştırdım. Yoksa bu hafta hiç dikiş dikecek durumda değildim. Neyse keyfimizi bozmayalım size yakayı da gösterip tekrar sorayım. Yakayı mı beğendiniz? mankeni mi?

Ben yakayı da ayrı beğendim. Siz ne düşünüyorsunuz. Şimdi de size eşimin hediyesini göstereyim.

Eşimin dediğine göre dikişe başladığımdan beri içimdeki çocuk canlanmış. Çanta resmen plastikten. Benim ciddiyetimle tezat. Ama niyeyse çok sevdim. Nerdeyse çantayı elimde sallayıp seke seke yürüyeceğim. 

Birazdan annemler gelecek onları bekliyorum. İnşallah Allah korktuğumuza uğratmaz. Duamızı da ettikten sonra hepinize güzel, mutlu, sağlıklı haftalar dilerim. Elimizdekilerin kıymetini bilelim. Bu da mesajım olsun:)))